I’ve been there. Ik weet wat liefde is. Het is ups en downs. Vooral veel downs.
Ik weet dat de ups zo mooi en goed zijn… ik mis ze. Maar ik weet dat liefde zo veel pijn kan doen, dat ik het niet meer hoef. I’m done with it.
Ik bedoel, wat voor nut heeft het om je hart aan iemand weg te geven, in zijn handen te leggen. Je hart is zo teer. Hij hoeft niet veel te doen en it’s broken. So powerless.
Ik ben de onmacht zat. Dan maar geen fijn gevoel. Don’t want it, als ik maanden lang tijdens en erna moet huilen. It’s not worth it.
Ik weet het, totdat ik weer the perfect guy ontmoet en mijn eigen woorden wil slikken, vergeten, verbranden of weggooien. Liefde is krachtig. It makes you smile all day like an idiot, it makes you sing all day like a stupid. Als je geraakt bent, is het te laat. Je kunt niet meer weigeren of vechten. Het is zinloos. Het is te sterk.
Daarom wil ik het voor zijn. Ik wil ervoor zorgen dat het liefde me niet eens te pakken krijgt. Hoe doe ik dat? Simpel. Ik sluit mijn ogen. Dat werkt. Totdat ik struikel en me erg bezeer. Maar ja, liever dat, dan dat je door de pijl van cupido geraakt wordt en de opeenvolgende maanden te verduren krijgt met de zwaarste symptomen als koorts, wormen in je buik en hallucinaties. De wetenschappers hebben the medicine nog niet gevonden. Maar ik wel.